Nu ik er daadwerkelijk voor ga zitten kan ik de woorden niet meer vinden. Op vakantie in bad stroomde het verhaal door m’n hoofd. Als een enorme storm zeg maar. Maar ja, in bad… Dus geen mobiel bij me, laat staan pen en papier. Er moest hier eigenlijk een heel relaas komen over hoe ik de dingen anders doe, hoe ik tegen dingen aan kijk. Want als ik daarover nadenk, voel ik me vaak een buitenbeentje, onbegrepen.
De plannen van 11 jaar geleden waren heel anders, dan dat de afgelopen jaren daadwerkelijk zijn gegaan. Studeren, werken, geld sparen, reis maken, hopelijk een huis kunnen kopen en vandaar wel verder zien. Maar eigenlijk is het bij het eerste plan al misgegaan. Ik moest nog anderhalf jaar studeren, toen ik ziek werd. Een pijnsyndroom… Wat je dan vaak te horen krijgt is ‘dan neem je toch gewoon een pijnstiller? Dat moet wel werken..., toch?’ Nee, dat werkt niet. Ik zal geen saai verhaal ophangen over hoe ik lange tijd in bed lag, toch met bindweefselmassage beetje bij beetje beter werd, eindelijk m’n studie kon afmaken en die hele reis nog steeds niet gemaakt heb.
Is het al die jaren dan alleen maar kommer en kwel geweest? Zeker niet! Vriendlief en ik zijn gaan samenwonen, hebben twee dons ballen in huis gehaald, gingen trouwen en hebben nu een peuterpuber in huis rondlopen. En hoewel we dé reis niet gemaakt hebben, hebben we wel een reis door Canada gemaakt. Dus tot op zekere hoogte is dat plan wel doorgegaan. Maar na al die jaren ben ik nog steeds niet beter, wel weet ik dat ik moet blijven bewegen. Als ik niet minstens twee keer in de week ga hardlopen, krijg ik pijn. En het is altijd afwachten hoe lang die pijn aanhoudt. Daarbij komt ook dat ik regelmatig volledig uitgeput ben. Allemaal dingen die ik met m’n 31 jaar nog steeds niet kan accepteren. Ook niet wil accepteren.
Dit alles zorgt er wel voor dat ik over bepaalde zaken makkelijker ben gaan denken. Ik sta bijvoorbeeld na het eten niet de hele keuken schoon te poetsen, laat staan dat de afwas direct gedaan wordt. Fanatiek huishoudelijke taken uitvoeren? Dat zit er absoluut niet in. Veel afspraken inplannen lukt ook niet, hoe graag ik dat ook zou willen. En stiekem ben ik heel blij dat kindlief nu twee ochtenden naar de peuterspeelzaal gaat. Ja, want dan heb ik tijd om bij te komen en wat te werken. Het komt ook voor dat ik de tv voor hem aanzet zodat ik even rust heb, puur omdat ik te vermoeid ben om uitgebreid te spelen of te knutselen. Het is niet dat ik het niet wil, het is dat ik de rest van de dag ook nog voor hem wil en moet zorgen. Ik doe de dingen anders dan de gemiddelde moeder. En nu ik dit allemaal schrijf begin ik me een slechte moeder te voelen. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Ik hoef geen kritiek, dat wordt van verschillende kanten al vaak genoeg afgevuurd. Medelijden wil ik ook niet, wat ik wel wil is weten hoe jij het doet. Hoe houd jij het vol? Moeder of niet, leven met weinig energie en/of is vermoeiend en vaak onbegrepen.
